Ziemia /zdjęcie z Internetu/

W piątek, 29 czerwca, 2012 r., w Uroczystość Świętych Piotra i Pawła, przypadło zakończenie roku szkolnego i katechetycznego. Uroczystą Maszą Świętą rozpoczęliśmy dziekczynienie Bogu za łaski udzielone w ciągu roku szkolnego. Po Mszy św. druga część zakończenia roku szkolnego w szkole. Rozdaniu nagród i świadectw towarzyszyła część artystyczna. Świadectwa uczniowie odebrali w klasach. Pożegnaliśmy klasę III Gimnazjum.

 

Zakończeniu kolejnego etapu nauczania towarzyszy refleksja. Ukierunkowaniu tej refleksji posłuży kilka haseł, zaczerpniętych z encyklopedii: - szkoła; nauczanie; wychowanie; katecheza; wiedza; mądrość; świętość; umiejętność; inteligencja. /Hasła zaczerpnięte są z Internetu./

Budynek szkoły w Korzeniowie.

 

Szkoła — w oświacie instytucja oświatowo-wychowawcza zajmująca się kształceniem i wychowaniem w państwie.

Wystawa na korytarzu w szkole...

 

Nauczanie – działalność nauczyciela, o charakterze planowej, celowej pracy, ukierunkowanej na wyposażenie uczniów w wiadomości, umiejętności i nawyki oraz rozwijanie ich uzdolnień. Nauczanie związane jest z uczeniem się, obydwa te pojęcia tworzą wspólnie pojęcie kształcenia.

element wystawy...

 

Wychowanie – jedna z form działalności społecznej człowieka; na tę działalność wychowawczą składa się wiele operacji, zabiegów i procesów oraz czynników, mających na celu wpływanie na fizyczny, umysłowy, duchowy i moralny rozwój człowieka.

Przedmiotem badań i analiz pedagogiki jako nauki jest wychowanie intencjonalne t.j.: świadome oddziałanie przez wychowawcę na wychowanka mające na celu wytworzenie pewnej zmiany w obrębie jego osobowości. Ww. definicja wychowania jest niekompletna i wieloznaczna oraz rozbieżna u samych pedagogów.

 

Rodzaje wychowania

Kościół parafialny w Korzeniowie

 


Katecheza (z gr. katēchēsis, katēchéō) - formacja chrześcijańska, mająca na celu przekazanie wiary osobom nieochrzczonym oraz ochrzczonym dzieciom i młodzieży, oraz wszystkim, którzy nie doświadczyli wtajemniczenia chrześcijańskiego.

Katecheza - rekolekcje

 

Wczesne chrześcijaństwo

We wczesnym chrześcijaństwie termin oznaczający proces przygotowania do sakramentu Chrztu Św. poprzez katechumenat. Ta ustna forma katechezy, dokonywana w kontekście liturgicznym, zanikła na przełomie VIII i IX w. wraz z ustaniem praktyki katechumenatu. Jest wiele zachowanych tekstów katechez, m.in. Katechezy przedchrzcielne Cyryla Jerozolimskiego (315-386)[1], św. Jana Chryzostoma[2] oraz Ambrożego z Mediolanu (339-397) De Mysteriis (O tajemnicach) oraz De Sacramentis (O sakramentach)[3], które biskup Mediolanu wygłosił ok. 388 r. Św. Augustyn napisał też dzieło Początkowe nauczanie religii, będące swego rodzaju podręcznikiem do katechezy dla pewnego diakona w Kartaginie.

Średniowiecze

W Średniowieczu samo słowo katecheza znikło z użycia. Zaczęły powstawać książki zwane katechizmami. Mówiono o katechizowaniu i o katechizowanych[4]. Katecheza była przede wszystkim sprawą rodziców i chrzestnych, którzy uczyli swe dzieci katechizmu.

Okres reformacji i post-reformacji

W okresie reformacji mnożyły się pisane katechizmy. Marcin Luter wydał swój katechizm w 1529 r. Najbardziej znane katechizmy katolickie zostały napisane przez jezuitów, Piotra Kanizjusza (1556) i Roberta Bellarmina (1598), obok oficjalnego Katechizmu Rzymskiego wydanego przez Sobór Trydencki.

Współcześnie

W Kościele katolickim termin katecheza został wskrzeszony wraz z odnową życia wiary, dokonaną przez Sobór Watykański II. Zmiana terminologii oznacza, że nauczanie wiary chrześcijańskiej nie może się ograniczać do organizowania lekcji religii dla dzieci. Przekazywanie wiary nie jest zwykłym uczeniem się na pamięć katechizmu.

Współcześnie terminu "katecheza" używa się w dwóch znaczeniach.

  1. W znaczeniu węższym oznacza przekazywanie depozytu wiary nowym członkom pozyskanym przez Kościół (Jean Daniélou). Jest to nauczanie wiary, następujące po pierwszej ewangelizacji i głoszeniu kandydatowi kerygmatu, a przed wyższymi formami nauczania, jak homilie, życie Kościoła etc. Obejmuje ona zarówno dorosłych katechumenów przygotowywanych do chrztu, formację chrześcijańską dzieci ochrzczonych, jak i dorosłych, którzy potrzebują inicjacji chrześcijańskiej do dojrzałej wiary. Katecheza ta dokonuje się w pewnych formalnych ramach, by zapewnić osobie ochrzczonej wprowadzenie we wszystkie konieczne elementy życia chrześcijańskiego. Pomocą może służyć ku temu opracowany przez Kongregację ds. Liturgii rytuał zwany Obrzędem chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych[5].
  2. W znaczeniu szerszym oznacza każde przekazywanie wiary chrześcijanom, począwszy od pierwszego usłyszenia kerygmatu aż do wyższych form naukowej teologii.

Jedną z współczesnych form inicjacji chrześcijańskiej typu katechumenalnego, zalecaną przez kolejnych papieży Pawła VI, Jana Pawła II i Benedykta XVI[6], jest Droga Neokatechumenalna. Jan Paweł wyraził to w liście z 1990 roku:

Bierzmowanie; dar mądrości, dar rozumu, dar umiejętności ....

 

Wiedza – termin używany powszechnie, istnieje wiele definicji tego pojęcia. Nowa Encyklopedia Powszechna definiuje wiedzę jako „ogół wiarygodnych informacji o rzeczywistości wraz z umiejętnością ich wykorzystywania”.

 

1. Mądrość w najwęższym znaczeniu to umiejętność podejmowania uzasadnionych decyzji, które w dłuższej perspektywie przynoszą pozytywne rezultaty. W innym ujęciu można powiedzieć, że mądrość to umiejętność praktycznego wykorzystywania posiadanej wiedzy i doświadczenia.

W tym sensie można np. mówić o mądrości nauczyciela, który wykorzystując swoją wiedzę pedagogiczną radzi sobie z kształceniem niesfornego ucznia, czy mądrości szefa, który w oparciu o posiadaną wiedzę fachową i praktyczną znajomość stosunków międzyludzkich skutecznie zarządza wieloosobowym personelem.

2. W głębszym sensie, często stosowanym w różnych religiach, mądrość oznacza zdolność do działania nacechowanego głębokim, emocjonalnym zaangażowaniem, zwiększającego w długiej perspektywie czasowej nie tylko dobro własne, ale też dobro ogólne. W tym sensie używa się tego terminu w takich zwrotach jak np. mądrość życiowa, czy mądrość rodzicielska.

W obu tych znaczeniach mądrość wymaga nie tylko samej wiedzy, lecz także szeregu predyspozycji psychicznych, ale też duchowych i etycznych, takich jak:

  • umiejętność oceniania spraw z jak najszerszej i możliwie jak najbardziej obiektywnej perspektywy;
  • umiejętność panowania nad własnymi emocjami i popędami;
  • posiadanie sprawnego mechanizmu psychicznego podejmowania decyzji

i wielu innych.

Chrystus ukrzyżowany - kościół prafialny w Korzeniowie

 

W religiach Dalekiego Wschodu mądrość jest wiązana z osiągnięciem stanu oświecenia i wynika ze swoistej wiedzy, jaką się w wyniku tego oświecenia nabywa, połączonej z uczuciem jedności i współczucia do wszystkich istot żywych. Zdolność poszczególnych ludzi do osiągnięcia oświecenia, i co za tym automatycznie idzie - prawdziwej mądrości, jest jednak różnie pojmowana w tych religiach, od przyznawania, że każdy może ten stan osiągnąć przy odpowiednich staraniach, po pogląd że jest on dany wyłącznie nielicznie wybranym, którzy zdarzają się nie częściej niż raz na 2000 lat.

Bł. Karolina Kózka

 

Świętość /(hebr.) qodesz - od qadosz (święty), (gr.) γιος (hágios) / - stan konsekracji /(ang.) sacred /, sacrum, w sensie oddzielenia od profanum, od powszedniego świata. Jest także rozumiana jako czystość - moralna bądź duchowa nieskazitelność[1]. Świętość w sensie moralnym jest pochodną pierwotnego znaczenia ontologicznego i kultycznego[2]. Pojęcie świętości występuje w wielu religiach. W chrześcijaństwie ma silne powiązanie z doskonałą miłością (por. 1 Kor 13).

 

W Biblii

Stary Testament

Świętość była wyłącznym atrybutem Boga, oznaczała Jego wielkość, majestat i transcendencję. Była w jakimś sensie tożsama z chwałą. Miejsca związane z Bogiem były święte. Ludzie byli powołani do udziału w świętości Boga: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem Święty (Kpł 11,45; por. Wj 22,30). U proroków Bóg przedstawiony jest jako święty: Oz 11,9; trzykroć święty: Iz 6,5. Świętość Boga przejawia się w Jego wierności, łaskawości i miłości: Pwt 7,9; Iz 54,4-10, objawia się narodom: Ez 38,23[2].

Nowy Testament

Nowy Testament w wielu miejscach naucza o świętości: np.

  • ...w całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty. (1P 1,15-16);
  • ...Ten zaś czyni to dla naszego dobra, aby nas uczynić uczestnikami swojej świętości. (Hbr 12,10);
  • Słyszeliście przecież o Nim i zostaliście pouczeni w Nim - zgodnie z prawdą, jaka jest w Jezusie, że - co się tyczy poprzedniego sposobu życia - trzeba porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych żądz, odnawiać się duchem w waszym myśleniu i przyoblec człowieka nowego, stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości. (Ef 4,21-24)
  • O świętości mowa jest także w listach do Tesaloniczan: 1 Tes 4,1-12; 1 Tes 3,12-13.

Święty Mikołaj w szkole ...

 

Świętość w chrześcijaństwie

Katolicyzm

O powołaniu do świętości dostępnej dla wszystkich przypomniał Sobór Watykański II w Gaudium et spes 39-42, wskazując, że ponieważ polega ona na miłości Boga i bliźniego, wszyscy w Kościele są powołani do świętości i mogą ją osiągnąć. Świętość winna być rozumiana jako coś całkowicie „powszechnego” w Kościele. Bóg daje ją obficie poprzez łaskę, niezależnie od stanu życiowego, wykonywanego zawodu i stanowiska[3].

Prekursorem tego nauczania Soboru był m.in. św. Josemaría Escrivá de Balaguer, założyciel Opus Dei[4]. Dało to początek narodzinom wielu nowych ruchów i wspólnot dla świeckich.

Dążenie do świętości

Aby być świętym, należy rozwinąć w sobie do doskonałości cnoty, oraz - dzięki łasce wiary - kochać mocno Boga i pragnąć zjednoczenia z Nim.

Świętość osiąga się więc dzięki Bogu i jego pomocy (łasce), ale poprzez własny wysiłek, stanowiący odpowiedź na tę łaskę.

Dążenie do świętości może wyglądać różnie dla różnych ludzi. Wiąże się to z różnorodnymi powołaniami w Kościele. Świętość więc to realizacja własnego, indywidualnego powołania. Czym innym jest świętość Papieża, czym innym księdza, siostry zakonnej, a czym innym osoby świeckiej, żyjącej np. w małżeństwie.

W praktyce dla osoby dążącej do świętości ważne powinny być następujące aspekty życia chrześcijańskiego:

  • wytrwała praca nad sobą, dążąca do wykorzenienia wad i grzechów, a zakorzeniania cnót ludzkich i nadprzyrodzonych,
  • modlitwa osobista,
  • dobrze wykonywana praca i codzienne obowiązki (dla świeckich praca zawodowa, dla osób konsekrowanych i księży zadania ich stanu)
  • apostolstwo, czyli dzielenie się radością wiary i przybliżanie innych ku Bogu,
  • wytrwałe znoszenie życiowych przeciwności i niesienie własnego Krzyża. "Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje!" (Mk 8, 34)[5].

 

Umiejętność

Umiejętność to zdolność, która pozwala postaci wykonywać pewne czynności lub tworzyć przedmioty. Sama umiejętność z każdym użyciem się udoskonala. Wzrost umiejętności zależy od trudności wytwarzanego przedmiotu czy czynności.

 

Inteligencja – rozumiana jako sprawność umysłowa ma wiele odcieni znaczeniowych i co za tym idzie ma wiele różnych definicji. Oto niektóre z nich:

 

Definicje inteligencji

  • Inteligencja to konstrukt teoretyczny odnoszący się do względnie stałych warunków wewnętrznych człowieka, determinujących efektywność działań, wymagających procesów poznawczych. Warunki te kształtują się w wyniku interakcji genotypu, środowiska i własnej aktywności człowieka. (Strelau)
  • Inteligencja to ogólna zdolność adaptacji do nowych warunków i wykonywania nowych zadań przez wykorzystanie środków myślenia. (Stern)
  • Inteligencja to właściwość psychiczna, która przejawia się we względnie stałej, charakterystycznej dla jednostki efektywności wykonywania zadań (Tiepłow)
  • Inteligencja to zdolność rozwiązywania problemów (Piaget)
  • Inteligencja to dostrzeganie zależności (edukcja relacji), relacji i wyciągania wniosków (edukcja korelacji). (Spearman)
  • Inteligencja to zdolność uczenia się (G. Ferguson)
  • Inteligencja to zdolność do aktywnego przetwarzania informacji, przekształcania ich z jednej formy w inną poprzez operacje logiczne - w tym sensie inteligentne są komputery, a nawet zwykłe kalkulatory.
  • Inteligencja to zdolność do aktywnego przetwarzania informacji w celu lepszego przystosowywania się do zmiennego środowiska. Tak rozumianej inteligencji nie posiadają komputery (bo nie przetwarzają informacji na własne potrzeby) ale posiadają ją zwierzęta, np. owady. Taką inteligencją wykazywałaby się maszyna, która np. w lesie albo na ulicy potrafiłaby samodzielnie przetrwać i zdobywać źródła energii.
  • Inteligencja to zdolność do przetwarzania informacji na poziomie abstrakcyjnych idei (np. umiejętność dokonywania obliczeń matematycznych lub gry w szachy). Taką inteligencję również posiadają komputery (sztuczna inteligencja).
  • Inteligencja to zdolność do twórczego, a nie tylko mechanicznego przetwarzania informacji, czyli tworzenia zupełnie nowych pojęć i ich nieoczekiwanych połączeń. Tę umiejętność posiadają a rzadziej wykorzystują tylko niektórzy ludzie.
  • Inteligencja to zespół zdolności umysłowych umożliwiających jednostce sprawne korzystanie z nabytej wiedzy oraz skuteczne zachowanie się wobec nowych zadań i sytuacji.
  • Inteligencja to zdolność ogólna do celowego działania, racjonalnego myślenia i skutecznego radzenia sobie z trudnościami. [D. Wechsler]
  • Inteligencja to umiejętność adaptacji do warunków środowiska, dopasowania środowiska do potrzeb jednostki i wyboru kontekstu najbardziej odpowiedniego dla satysfakcjonującego działania. [Sternberg]
  • Inteligencja to zdolność przystosowania się do okoliczności, dzięki dostrzeganiu abstrakcyjnych relacji, korzystaniu z uprzednich doświadczeń i skutecznej kontroli nad własnymi procesami poznawczymi. [Nęcka, 2004]

Poświęcenie nowej szkoły

 

Jeszcze w latach 80. XX wieku inteligencję sprowadzano do zdolności czysto intelektualnych. Obecnie uważa się, że tak rozumiana inteligencja współdziała ze zdolnościami w sferze emocjonalnej, motywacyjnej, interpersonalnej i współdziałanie różnych zdolności z różnych sfer ludzkiej psychiki pozwala na wykorzystanie potencjału intelektualnego. Dlatego współcześnie termin "inteligencja" stosuje się szerzej i wyróżnia takie jej typy jak:

  • inteligencja kognitywna (albo abstrakcyjna) - to hipotetyczna esencja inteligencji i dotyczy systemów naturalnych i sztucznych, sprowadza się do takich sprawności umysłowych, jak umiejętności analizowania i syntezy informacji które da się zawrzeć w formie znaków, oraz wykorzystania posiadanej wiedzy do własnych celów które może też modyfikować. Jak dotychczas, w praktyce, obejmuje ona zdolność kojarzenia faktów, przeprowadzania operacji prostych przekształceń językowych, dokonywania operacji logicznych. Inteligencję tę można programować, rozbudowywać i także mierzyć za pomocą specjalnych testów.
  • inteligencja werbalna - zdolność formułowania wypowiedzi, szybkiego i adekwatnego znajdowania słów, dobrego rozumienia tekstu wypowiadanego lub pisanego. Bardzo wysoką inteligencją werbalną charakteryzują się na przykład poeci, potrafiący improwizować wiersze.
  • inteligencja emocjonalna - polega przede wszystkim na umiejętności radzenia sobie ze swoimi emocjami, nazywania ich oraz zauważania i wpływania na emocje innych. Wiążą się z nią takie umiejętności umysłowe jak empatia i asertywność.
  • inteligencja społeczna - pokrewna inteligencji emocjonalnej zdolność przystosowania się i wpływania na środowisko społeczne człowieka.
  • inteligencja twórcza - czyli zdolność do generowania nowych pojęć lub ich nieoczekiwanych połączeń. Inteligencji twórczej nie da się mierzyć, nie ulega jednak wątpliwości, że ludzie posiadają różny jej poziom.

Uczniowie

Uczestnicy Mszy Św.

Grupa prowadząca Liturgię Słowa

Ministranci

Czytanie I

PIERWSZE CZYTANIE
Dz 12, 1-11 Cudowne uwolnienie Piotra z więzienia

Czytanie z Dziejów Apostolskich

W owych dniach Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana, a gdy spostrzegł, że to spodobało się Żydom, uwięził nadto Piotra. A były to dni Przaśników. Kiedy go pojmał, osadził w więzieniu i oddał pod straż czterech oddziałów, po czterech żołnierzy każdy, zamierzając po Święcie Paschy wydać go ludowi.
Strzeżono więc Piotra w więzieniu, a Kościół modlił się za niego nieustannie do Boga.
W nocy, po której Herod miał go wydać, Piotr, skuty podwójnym łańcuchem, spał między dwoma żołnierzami, a strażnicy przed bramą strzegli więzienia.
Wtem zjawił się anioł Pański i światłość zajaśniała w celi. Trąceniem w bok obudził Piotra i powiedział: «Wstań szybko!». Równocześnie z rąk Piotra opadły kajdany.
«Przepasz się i włóż sandały!» – powiedział mu anioł.
A gdy to zrobił, rzekł do niego: «Narzuć płaszcz i chodź za mną!».
Wyszedł więc i szedł za nim, ale nie wiedział, czy to, co czyni anioł, jest rzeczywistością; zdawało mu się, że to widzenie. Minęli pierwszą i drugą straż i doszli do żelaznej bramy, prowadzącej do miasta. Ta otwarła się sama przed nimi. Wyszli więc, przeszli jedną ulicę i natychmiast anioł odstąpił od niego.
Wtedy Piotr przyszedł do siebie i rzekł: Teraz wiem na pewno, że Pan posłał swego anioła i wyrwał mnie z ręki Heroda i z tego wszystkiego, czego oczekiwali Żydzi.

Oto Słowo Boże.

Psalm

PSALM RESPONSORYJNY:
Ps 34 (33), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9 (R.: 5b)

Od wszelkiej trwogi Pan Bóg mnie wyzwolił.

Będę błogosławił Pana po wieczne czasy, *
Jego chwała będzie zawsze na moich ustach.
Dusza moja chlubi się Panem, *
niech słyszą pokorni i niech się weselą.

Od wszelkiej trwogi Pan Bóg mnie wyzwolił.

Wysławiajcie razem ze mną Pana, *
wspólnie wywyższajmy Jego imię.
Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał *
i wyzwolił od wszelkiej trwogi.

Od wszelkiej trwogi Pan Bóg mnie wyzwolił.

Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością, *
oblicza wasze nie zapłoną wstydem.
Oto biedak zawołał, a Pan go usłyszał, *
i uwolnił ze wszystkich ucisków.

Od wszelkiej trwogi Pan Bóg mnie wyzwolił.

Anioł Pański otacza szańcem bogobojnych, *
aby ich ocalić.
Skosztujcie i zobaczcie, jak dobry jest Pan, *
szczęśliwy człowiek, który znajdzie w Nim ucieczkę.

Od wszelkiej trwogi Pan Bóg mnie wyzwolił.

Czytanie II

DRUGIE CZYTANIE
2 Tm 4, 6-9. 17-18 Paweł przewiduje bliską śmierć i nagrodę

Czytanie z Drugiego listu świętego Pawła Apostoła do Tymoteusza

Najmilszy:
Krew moja już ma być wylana na ofiarę, a chwila mojej rozłąki nadeszła. W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali pojawienie się Jego.
Pośpiesz się, by przybyć do mnie szybko. Natomiast Pan stanął przy mnie i wzmocnił mię, żeby się przeze mnie dopełniło głoszenie Ewangelii i żeby wszystkie narody je posłyszały; wyrwany też zostałem z paszczy lwa. Wyrwie mię Pan od wszelkiego złego czynu i wybawi mię, przyjmując do swego królestwa niebieskiego; Jemu chwała na wieki wieków. Amen.

Oto Słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:
Mt 16, 18

Alleluja, Alleluja, Alleluja

Ty jesteś Piotr – Opoka,
i na tej Opoce zbuduję mój Kościół,
a bramy piekielne go nie przemogą.

Alleluja, Alleluja, Alleluja

 

EWANGELIA
Mt 16, 13-19 Tobie dam klucze królestwa niebieskiego

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: «Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?».
A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków».
Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?».
Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego».
Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr – Opoka, i na tej Opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie».

Oto słowo Pańskie.

 

Kak290612ZakRokuSzkolnego

Homilia na zakończenie roku szkolnego 2011/2012

 

Aby ta nauka była z pożytkiem doczesnym i wiecznym.

Skąd są zaczerpnięte te słowa?

Z modlitwy. Tak z modlitwy przed nauką. Tak modliliśmy się codziennie.

Tak modliliśmy się na rozpoczęcie nauki, gdy rozpoczynaliśmy nowy rok szkolny, tak modliliśmy się,  w ciągu roku szkolnego i tak modlimy się dzisiaj, gdy rok szkolny się kończy.

Co to znaczy, aby ta nauka była z pożytkiem doczesnym?

W Brazylii Misjonarz Wiesław, zabrał do miasta kilku młodych ludzi. Z wioski pojechali do miasta. W rynku zostawił ich, a sam poszedł do urzędu Miasta. Gdy chłopcy wysiedli z samochodu zapytali księdza, gdzie jest sklep z butami? Bo chcieli sobie kupić buty. Ksiądz zdziwiony mówi – przecież stoimy przed sklepem z butami – widzicie jaki wielki jest napis na sklepie?

Ale proszę księdza my nie umiemy czytać.

Młodzieńcy – 17 – 18 lat; nie umieli czytać.

Ksiądz Wiesław jeszcze bardziej zrozumiał jak bardzo jest potrzebny na misjach. Tam zakłada szkoły, - pracuje w wielkich miastach, ale wyjeżdża 100 i  200 km na odległe wioski. Uczy ludzi o Panu Bogu, - sprowadza drukowane biblie – Pismo święte z pięknymi obrazami – ale musi uczyć czytać, żeby dzieci, ludzie młodzi mogli sami czytać książki.

Aby nauka była z pożytkiem doczesnym… Teraz rozumiemy co to znaczy. Gdy w szkole nauczymy się czytać – ta umiejętność przyda się nam na całe ziemskie życie, dokąd będą sprawne oczy, ludzie wymyślili okulary, żeby mogli czytać, gdy słabnie wzrok.

Z pożytkiem doczesnym – to znaczy w czasie życia ziemskiego, aż do śmierci.

 

Ale modlitwa zawiera jeszcze jedną myśl – nie tylko z pożytkiem doczesnym ale i wiecznym.

Co to znaczy?

Są tu z nami najmłodsi uczniowie. Słyszałem kiedyś jak dzieci z panią katechetką śpiewały piosenkę:

Kto stworzył fruwające ptaszki, falujące morze, mrugające gwiazdki, kto stworzył ciebie i mnie – dzieci machały rączkami tak ptaszki skrzydełkami;

Pokazywały wzburzone fale morskie;

Pokazywały paluszkami, jak mrugają gwiazdki;

Gdy stawiały pytanie, kto stworzył ciebie wyciągały rękę do kolegi do koleżanki i wskazującym palcem – prosiły o odpowiedź…

I w odpowiedzi dzieci podnosiły wysoko w górę rękę wskazywały paluszkiem wysoko, wysoko – I dawały odpowiedź – nasz Ojciec Bóg.

I tak wtedy pomyślałem, jaka mądra jest ta piosenka. Takie ważne pytanie zawiera i tak ważną odpowiedź.

Kto stworzył świat, skąd się wziął człowiek.

Kto spożywa Ciało Moje, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym

 

Kto stworzył świat, skąd się wziął człowiek.

Po tym pytaniu przychodzą następne również ważne pytania:  W jakim celu Bóg stworzył świat?

My już wiemy – starsi uczniowie odpowiedzą – cały świat stworzył Bóg dla człowieka i powiedział do Adama i Ewy pierwszych ludzi –czyńcie sobie ziemie poddaną.  To znaczy – poznajcie wszystko i korzystajcie ze stworzonych darów, abyście byli szczęśliwi.

Dlaczego człowiek jest tak bardzo ważny dla Boga, że daje mu cały  piękny świat? To chyba najważniejsze pytanie.

I znowu – uczniowie, którzy opuszczają naszą szkołę i pójdą do innych szkół, gimnazjaliści którzy ukończyli klasę III – odpowiedzą na to pytanie;

Bóg stworzył człowieka z miłości, bardzo kocha człowieka, dał człowiekowi duszę nieśmiertelną i powołał człowieka do szczęścia wiecznego.

Taka jest prawda: Bóg powołał człowieka do szczęścia wiecznego. Przyjdzie moment, że stworzony świat przeminie, a Bóg stworzy nową ziemię  i nowe niebo, a pozostanie człowiek,  z ciałem i duszą – tak jak Pan Jezus zmartwychwstały – który po zmartwychwstaniu zasiada po prawicy Boga Ojca.

Znam chłopca, który na pierwszą komunię świętą dostał wymarzony prezent. Rower. Kupił mu rower ojciec chrzestny.  Chłopiec ma imię Józiu – dzisiaj to już młodzieniec ma 20 lat – Ale wtedy chrzestny powiedział. Józiu szanuj rower.  Bądź ostrożny na drodze, żeby ten rower służył ci jak najdłużej.

Ziemia

 

Pan Bóg gdy stworzył człowieka i dał mu cały świat – również powiedział człowiekowi jak ma korzystać z tego świata, a wskazania te są zawarte w przykazaniach Bożych.

Nieostrożna jazda na rowerze może doprowadzić do zepsucia koła, łańcuch się zerwie, lakier podrapie, można koło przebić i trzeba szukać kleju i specjalnej łatki, albo wymienić na nowe.

Podobnie jest z życiem człowieka. Może utracić szczęście.

My wiemy jak by wyglądało życie ucznia, gdyby porzucił rodziców. Pomyśl – otrzymasz dzisiaj świadectwo i idziesz w świat. Nie wracasz do domu. Mówisz – jestem już wolny, będę robił co mi się podoba…

To nie jest wymyślone – dwa dni temu rozmawiam z uczniami na przerwie i mówię – już koniec roku blisko.  I wtedy jeden z chłopców mówi  - wreszcie będę wolny i będę robił co chcę…

Wiemy że dziecko bez domu, bez opieki rodziców szybko utraciłoby szczęście, jakim się cieszy w domu. Znamy historię syna marnotrawnego? Prawda?

Warunkiem szczęścia jest zachować Boże Przykazania. Nie zapominajmy na wakacjach o tym, ze Bóg naszym Ojcem, że Bóg kocha nas, On szlak nam wyznacza i sam prowadzi nas. Zabierzmy ze sobą czuły kompas, ale ten Boży kompas, który nazywa się SUMINIE, wtedy łatwo odczytamy czego od nas chce Bóg, idźmy za głosem Bożym, a wtedy z pewnością nasze wakacje będą przeżyte z pożytkiem doczesnym i wiecznym. Amen.

Boże - Stwórco, który kazałeś nam być na ziemi wędrowcami i pielgrzymami w drodze do Twojego domu spraw, abyśmy w tej nasze wędrówce kierowali się Twoimi przykazaniami, posilali się Twoim chlebem i cieszyli się pięknem otaczającego świata. A to nasze wakacyjne wypoczywanie i wędrowanie niech będzie przedsmakiem wiecznego odpoczynku w Tobie. Amen.

 

JEZUSA UKRYTEGO

      1. Jezusa ukrytego mam w Sakramencie czcić,

      Wszystko oddać dla Niego, Jego miłością żyć.

      On się nam daje cały, z nami zamieszkał tu,

      Dla Jego Boskiej chwały życie poświęćmy Mu.

      Wiarą ukorzyć trzeba zmysły i rozum swój,

      Bo tu już nie ma chleba, to Bóg, to Jezus mój.

 

            2. Tu Mu ciągle hosanna śpiewa anielski chór,

            A ta cześć nieustanna, to dla nas biednych wzór.

            Dzielić z nami wygnanie Jego rozkosze są,

            Niechże z Nim przebywanie będzie radością mą.

            On wie, co udręczenie, On zna, co smutku łzy,

            Powiem Mu swe cierpienie, bo serce z bólu drży.

 

      3. O niebo mojej duszy, najmilszy Jezu mój,

      Dla mnie wśród ziemskiej suszy,

      Tyś szczęścia pełen zdrój.

      Tyś w Wieczerniku Siebie raz tylko uczniom dał,

      W ołtarzu się jak w niebie, powszednim chlebem stał.

      Chciałbym tu być Aniołem, co śpiewa ciągle cześć,

      Z rozpromienionym czołem Tobie swe serce nieść.

1. Pobłogosław, Jezu drogi,
Tym, co Serce Twe kochają,
Niechaj skarb ten cenny drogi
Na wiek wieków posiadają.

2. Za Twe łaski dziękujemy,
Które Serce Twoje dało,
W dani duszę Ci niesiemy,
By nas Serce Twe kochało.

Ceremonii zakończenia roku szkolnego przewodniczy pani Dyrektor.

Cremonie zakończenia roku uświetniły występy uczniów.

Serdecznie dziękuję uczniom za zdjęcia. Dzięki wam relacja z zakończenia roku szkolnego jest ...  /- napisz jak oceniasz?/

rozkwitamy...

Dojrzewamy ...

Zegar

Licznik

Liczba wyświetleń strony:
13302

Sonda

Czy zamieszczone treści na stronie parafialnej są dla CIEBIE interesujące: - TAK NIE

tak

nie


Polecamy strony

    Dźwięk

    Brak pliku dźwiękowego

    Święta

    Piątek, Wielki Tydzień
    Rok B, II
    Wielki Piątek Męki Pańskiej

    Wyszukiwanie

    Statystyki

    Brak własnych statystyk